Maarten, je bent over de helft! Nog maar 3 steden te gaan, dan ben je terug in Leeuwarden. De Prinsentuin komt in zicht, maar juist het komende stuk wordt een grote uitdaging. Het voert door grazige weiden: mooi, maar ook verstild landschap. Daar is wellicht minder vooruitstuwende reuring dan in een stad. Maarten, je treft in dat landschap bovendien straks het punt – vlak voorbij Burdaard – waar je vorig jaar stoppen moest. Hoe zwem je nu verder? Hoe ga je jouw doel halen?
Dat is een vraag die ons als mens vaker treft: als je graag iets bereiken wilt – een nieuwe baan, gezonder leven, meer rust in je hoofd, je gezin – wat helpt jou dan om daarin te slagen?
De benen en armen raken verzuurd door het eindeloze bewegen
In de geloofsgeschiedenis waarin mijn wortels groeien, gonst al eeuwen een verhaal over mensen die – net als Maarten van der Weijden – een tocht maken met een doel voor ogen. Het is de reis van hun leven, 40 jaar lang. De reis is een beproeving: een test in doorzettingsvermogen en vertrouwen. De benen en armen raken verzuurd door het eindeloze bewegen, de weinige rust, de felle zon. Maar de reis zit ook vol met wonderlijke gebeurtenissen: aan het begin blaast de wind een pad door de zee, er vallen zomaar broodmeel en vogels uit de hemel als voedsel en een indrukwekkende wolkenkolom en een groot vuur wijzen de weg. Zo trekt de mens voort, meter voor meter, tot het einde van de reis in zicht komt.
Misschien weet je het uit eigen ervaring: met de finish in zicht kan het laatste loodje inderdaad zwaar wegen. Zo ook in dit verhaal. Want als de mensen bijna hun doel gehaald hebben, is daar opnieuw water. Een brede rivier. Aan de andere kant ligt het doel van hun reis. Maar: hoe komen ze daar? Wat helpt hen verder?
Tijdens de reis van hun leven zijn mensen hier dwars door het water gelopen, met God aan hun zij.
De God van het leven ondersteunt deze mensen op hun levensreis. Het was God die aan het begin van hun tocht het water uiteen blies en zich liet zien in het meel, de vogels, de wolken, het vuur. Nu laat de Eeuwige opnieuw van zich horen. Zullen we samenwerken? vraagt God. ‘Als jullie nou het water inlopen met de boeken waarin de verhalen over God en mensen opgeschreven staan, dan zet ik het water stil tot een dam’. En het gebeurt! Daarna vraagt God de mens tweemaal 12 stenen uit het midden van die rivier halen. ‘Stapel ze op elkaar tot een monument. Eén monument plaats je dicht bij de plek waar jullie verblijven. En één bouw je in het midden van de rivier.’ De monumenten vertellen: tijdens de reis van hun leven zijn mensen hier dwars door het water gelopen, met God aan hun zij.
Beste Maarten, ik hoop niet dat het water waar jij je nu doorheen slaat uiteen geblazen wordt door harde wind, of dat het omgevormd wordt tot een dam. Lopen ís misschien makkelijker, maar jouw zwemmen maakt zoveel meer indruk. Ik hoop wel dat er mensen als monumentjes aan de kant staan. Mensen die je toejuichen. Boeren met trekkers vol licht als een vooruitwijzend vuur.
Laten we elkaar vertellen dat we niet alleen door het water van het leven trekken.
Het verhaal over de mensen bij die brede rivier is te lezen in de Bijbel, in Jozua 3. Dit verhaal moedigt ons aan om voor elkaar een monument van Gods hulp en hoop te zijn. Laten we elkaar vertellen dat we niet alleen door het water van het leven trekken. Maar dat we sámen gaan en bovenal: met de God die de bron van ons leven is. Ik wens u, jou en ons allen een mooie levenstocht. Amen
Deze overdenking werd uitgesproken door ds. Anne-Meta Kobes in het programma Prelude van Omrop Fryslan, op zondag 23 juni 2019. Vlak nadat de overdenking klonk, bereikte zwemmer Maarten van der Weijden de stad Harlingen tijdens zijn elfstedenzwemtocht.