Het nieuwe seizoensthema van de Protestantse Kerk in Nederland is ‘Deel je leven’. Deel wat er speelt in je leven, waar je warm voor loopt, wat je irriteert, wat jou inspiratie geeft. Deel je leven.
Hoe zit dat als je in je leven plotseling iets verdrietigs meemaakt. Deel je dat dan ook?
Start
In het startweekend in mijn kerk Trinitas is er al volop gedeeld: talent, patat, meningen, gebeden, feest. En ook in onze buurgemeente de Sionskerk werd gedeeld: blazersklanken, kliederpraktijken, een lunch… We oefenen onszelf in delen en ik moet zeggen: het gaat ons best goed af. Maar tot nu toe gaat dat delen meestal over mooie dingen. Over een maaltijd: dat bij uitstek iets is om te delen, juist ook in onze geloofstraditie. Over het vieren van een geslaagde recordpoging: feest maak je met elkaar. Hoe zit dat als je in je leven plotseling iets verdrietigs meemaakt. Deel je dat dan ook?
De man en zijn zieke vriend
In onze geschiedenis dragen we een verhaal mee van een wijze man die drie vrienden heeft. Nou goed, hij heeft er wel meer, maar deze drie vrienden staan heel dichtbij hem. Hij hield veel van hen. Op een dag wordt één van de vrienden ziek. Heel ziek. En dus gaan de andere twee vrienden, vriendinnen eigenlijk, naar de man toe om te zeggen dat die derde vriend zo ziek geworden is. Ze denken dat hij zal sterven, zó ziek. Maar de man spreekt niet over sterven. Over slápen spreekt hij, dat wel. Die goede vriend van hem slaapt en zal niet sterven voorgoed. Een wonderlijk samenspel van mensen en gesprekken volgt nu het nieuws bij de man bekend is.
Na even wikken en wegen, want de man is in het woongebied van die zieke vriend niet veilig, besluit hij zijn vriend op te zoeken. Onderweg treed hij op als leraar en zegt nog iets mysterieus over reizen bij daglicht. Bij aankomst in de woonplaats van de vriend blijkt deze al vier dagen begraven. Opnieuw raakt de man niet in paniek, maar heeft nog wat levenswijsheid voor zijn andere vrienden in petto. Eén en al rust en kalmte straalt er van die man af, in dit verhaal. Rust en weloverwogen wijsheid, temidden van de spanning. Tót de man bij het graf van zijn vriend komt. Dan opeens lijkt hij te breken. Nu geen wijze woorden, bemoediging, inspiratie voor anderen. Nu: tranen. Verdriet, diep uit hemzelf. En: dat verdriet laat de man zomaar zien. Het deelt het met de mensen die om hem heen zijn komen staan. Vrienden, maar ook critici. Van wijsheidsleraar wordt die man opeens nabestaande. Van God, mens.
Dat verdriet laat de man zomaar zien. Het deelt het met de mensen die om hem heen zijn komen staan.
Gedeelde pijn
Het verhaal van die man is wereldberoemd geworden. Omdat die man zelf beroemd werd. Hij werd de Zoon van God genoemd: Jezus, de Christus, de gezalfde en beloofde verlosser Messias. Als je zo te boek staat, worden de verhalen over je leven vanzelf ook beroemd. Of andersom. Maar dit verhaal, over die zieke vriend en de tranen bij het graf, kan je extra grijpen. Omdat hierin één van de momenten beschreven wordt waarin Jezus iets deelt van zijn pijn, van zijn moeite, van zijn tranen. Hij durfde zijn leven te delen, zelfs als dat het delen van zijn verdriet betekende.
En welk effect heeft dat delen van het verdriet van die man?
Grenzen vervagen
En welk effect heeft dat delen van het verdriet van die man? Het zou kunnen dat hij daardoor opeens een beetje dichterbij komt. Omdat je zelf je ook zo goed zou kunnen indenken dat er op zo’n moment tranen prikken. Of omdat je zelf uit eigen ervaring weet hoe het is om aan een graf te staan. Het zou kunnen dat daardoor een grenzen van tijd of reputatie vervagen en je je opeens verwant voelt met de man van dit verhaal. Dat kán gebeuren als iemand begint te delen. Dat grenzen vervagen, dat je je betrokken voelt op elkaar, dat je jezelf in die ander vindt.
Dan kan er ruimte ontstaan om méér te delen dan het oppervlakkige.
Voorwaarde: veiligheid
Voorwaarde is dat het delen van je geluk of je verdriet gebeurt op een plaats die veilig is. Veilig, zonder boze blikken, zonder minachting, met ruimte, zonder oordeel. In het verhaal van de tranen van Jezus schort het daar wat aan, lees maar eens na. Maar misschien dat het ons lukt om die ruimte wel te geven. Door stil te zijn als een ander iets van zijn of haar leven deelt. Door te luisteren naar wat die ander zegt, te zien wat de ander uitstraalt. Dan kan er ruimte ontstaan om méér te delen dan het oppervlakkige. Vertrouwen om de binnenkant te laten zien. Dat we onszelf daarin mogen oefenen. Begin vandaag maar eens, tijdens een ontmoeting deze dag. Succes en deel je leven.
Anne-Meta Kobes
Geef een reactie