De Stentor/Zwolse Courant | 15 september 2005
ZWOLLE – Ook al had ze zich van tevoren voorbereid op een totaal andere wereld, toch werd de kennisma-king met Bangladesh een ware cultuurschok voor Anne Meta Gerritsen.
door YANG YANG CHIU
Inmiddels is de achttienjarige scholiere terug in Nederland en heeft ze enige tijd gehad om de indrukken te verwerken. ‘Een deskundige heeft me verteld dat als je drie weken naar zo’n land bent geweest, je ongeveer twee maanden bezig bent met terugkomen’, vertelt Anne Meta. Ze stapte samen met acht andere meiden het vliegtuig in met de missie het geluk van Bangladesh te vinden. Waar worden mensen in een van de armste landen ter wereld gelukkig van?
Vooraf was ze nog stellig van plan om zich heel respectvol te gedragen tegenover de moslimmannen, maar dat bleek in de praktijk soms lastig. ‘Mannen zagen mij als lustobject, terwijl hun eigen vrouwen alleen in een burqa op het erf mochten komen.’
Na de eerste schok – vooral het totale gebrek aan privacy was wennen – heeft de Zwolse toch ook de char-mante kanten van de Bengaalse samenleving leren kennen. Zo heeft ze met een aantal vrouwen een echte Bengaalse ’tutsessie’ gehouden. ‘Volgens Westerse begrippen zagen we er niet uit, maar op een bruiloft bleken alle vrouwen er daar zo uit te zien.’
Vooral het spontane, open contact dat ze daar – ondanks een flinke taalbarriere – met de vrouwen en kin-deren had, is haar bijgebleven. ‘Iedereen was zo gastvrij, zo puur.’ Maar het was ook juist die taalbarriere waardoor de gesprekken niet de diepgang kregen, die Anne Meta zocht. ‘We hadden wel tolken, maar dat waren vaak mannen. Je kon merken dat vrouwen soms bang waren om wat te zeggen. Ook kregen we af en toe het gevoel dat er niet helemaal goed werd vertaald.’ De ongelijke verhoudingen tussen mannen en vrouwen heeft Anne Meta misschien nog wel het meest tegen de borst gestuit. Soms verlieten ze een huis in de wetenschap dat de vrouw ’s avonds weer geslagen zou worden door haar man. ‘Dan voel je je zo mach-teloos.’
Aan den lijve heeft ze ondervonden dat hulpprojecten werken. Zo regelt de organisatie RDRS bijvoorbeeld dat vrouwen een lening krijgen om een koe te kopen. ‘Dan vertellen ze dat ze daardoor echt gelukkiger zijn geworden, omdat ze meer respect krijgen van hun man.’
Het geluk van Bangladesh zit in kleine dingen, heeft de vwo-scholiere ontdekt. ‘Dit jaar hebben ze drie rijst-oogsten in plaats van de gebruikelijke twee. Daar worden de Bengalen blij van.’ Terug op Nederlandse bo-dem voelt de Zwolse zich soms nog erg machteloos. ‘Ik zou het liefst iedereen daar willen helpen, maar waar begin je dan?’ Een begin maakt ze in ieder geval door 2500 euro te willen inzamelen voor de projecten in Bangladesh. Ze heeft van vier foto’s ansichtkaarten laten maken die voor drie euro per setje te koop zijn. Ook zal ze de komende maanden in diverse kerken een presentatie houden.
Donaties zijn welkom op 1402350, het rekeningnummer van de zendingscommissie van de gereformeerde kerk Berkum, onder vermelding van Bangladesh. Meer informatie is te lezen op www.naarbangladesh.tk